Afscheid

Lief thuisfront,

Mijn laatste officiële week vakantie is aangebroken. Rust én - lui modus gecontinueerd en de indrukken van afgelopen week een plaats gegeven.
Gelukkig ben ik niet 'afgehard' door de jaren werkervaring hier. Ik blijf de confrontatie met het gevoel van 'het kan ook anders' moeilijk vinden. Het raakt mij nog steeds,al weet dat ik het in mijn eentje nooit zal kunnen veranderen. Óf het ooit veranderd is ook maar de vraag. Voor verandering heb je inzicht, motivatie, geduld en vele handen nodig. En dat is een proces van jaren. Dan zullen mijn twee handen een steentje bijdragen, een complete veranderingen echt nooit teweeg brengen. En dat inzicht geeft een beetje rust.
Het weekend 'rustig' begonnen door er een weekendje weg van te maken. Hotel geboekt in Jinja en vrijdag ochtend op pad gegaan. Het duurt even voordat je er bent. Het is 'maar 70 km'....in tijd ruim 3 uur. Het leek wel alsof iedereen die kant uit ging, drukte van jewelste onderweg. De weg naar Jinja is prachtig, machtige natuur. Typisch Ugandese landschap, rode aarde met het geweldige groen eromheen. De mensen lopend langs de weg, alleen, in groepjes, al dan niet gigantische voorwerpen op hun hoofd, fiets of boda transporterend. Dit is wat ik o.a. zo heerlijk hier vind, de kleurenpracht, de mensen, de natuur. Dan verschijnen de rijstvelden en de koffieplantages een eveneens uniek plaatje voor je netvlies. Vervolgens mag je door een stuk tropisch regenwoud rijden met de daarbij behorende klimaats verandering, koud en nat. Op zich uniek, zomaar uit het niets zo'n strook 'bos'. Wat er in dat bos allemaal te beleven valt wil ik echt niet weten. Tropisch regenwoud klinkt al exotisch genoeg om mijn brein het nodige aantal kruipend gerei erbij te laten fantaseren. Braaf erdoor heen rijden vind ik een strak plan! Gewoon genieten van dat wat je ziet, verder niet nadenken.
Deze vakantie doen we simpelweg alles in het kader van " nu we er toch zijn"....
Dus in Jinja van de gelegenheid gebruik gemaakt om gratis studieboeken af te halen, kunnen ze in het opvanghuis voor de straatkinderen vast een goede bestemming voor vinden. Was even een gepuzzel om de weg te vinden en dan blijkt zelfs in Uganda
google Maps te werken. De techniek en internet staat nergens meer voor. De wereld ligt letterlijk aan je voeten en in je auto. Ieder nadeel heb dan toch zo weer zijn voordeel.

Google Maps blijft werken en op die manier ook ons prachtige hotel gevonden. Het weekend kon niet meer stuk! Vakantie in vakantie, wát een luxe! We hebben heerlijk gegeten, genoten van zon en zwembad. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik dit een unieke ervaring vond om op 5 december gebruik te mogen maken van zon én zwembad. Aparte ervaring om op sinterklaasavond in een zwembad te liggen onder het genot van heerlijke temperaturen.
Een voorrecht, precies dat wat ik wilde bereiken met deze vakantie. Energie tanken. Ik zeg: doel bereikt! :-))
Inge en ik hebben genoten van dit weekend. Inge om ook even bij te tanken van haar drukke werkzaamheden hier, tijd om bij te kletsen, ervaringen uit te wisselen en herinneringen op te halen. Kostbare en dierbare momenten voor mij!
Het niet kunnen werken hier is een compleet nieuwe ervaring voor mij, die ik wijselijk aan de categorie 'levensles' toevoeg. Fijn leren blijven Netje, dan zit dat met dat oud en wijs worden echt wel snor. Zal het in het bejaardenhuis straks ook niet saai worden.
Alleen hopen dat ik niet dement word dan gooi ik de boel straks nog door elkaar. Ach, dan zal het waarschijnlijk niemand opvallen. Ik ben nu soms ook niet te volgen voor de mensen in mijn omgeving, laat staan mijn metgezellen later in het bejaardenhuis. En mijn moeder zegt dan wijs: "wie dan leeft die dan zorgt". En zij kan het weten op haar respectabele leeftijd! Fijn die wijze raad van moeders, heeft mij in elk geval de afgelopen maanden vaak er door heen gesleept. Ouders blijven onvervangbaar en oooooo zo waardevol ongeacht hun en je eigen leeftijd. Wie heeft er nu niet af en toe een arm om zich heen nodig of een schouder om tegenaan te leunen. Niks zo veilig en vertrouwd dan je eigen ouder(s).
Hoe schrijnend is dan het contrast hier weer... Ik mag mij gelukkig prijzen met tenminste nog 1 ouder, in mijn geval een moeder. Vandaag heb ik samen met Inge en haar Ugandese collega een kindertehuis bezocht met ....jullie raden het vast al...inderdaad ... weeskinderen. Het huis lag op een prachtige locatie middenin de natuur van dit mooie continent. Groen, rust en vredigheid alom. Ogenschijnlijk vrolijk spelende kinderen.....ik miste echter kleur en speelgoed. Een uitdaging voor elke vrijwilliger. Hier kun je iets toevoegen!
Een valkuil op dit prachtige continent is dat niets is wat het lijkt..... Alles is wat het is!Deze kinderen hebben geen ouders meer, gevonden op straat, binnen gebracht door de politie.
Toekomst????? Onbezorgde jeugd???? Oud .....worden???? Als niemand voor hen zal zorgen totdat zij in staat zijn om dit voor zichzelf te doen is er geen toekomst. Ze zullen waarschijnlijk belanden in de categorie 'straatkinderen' met alle consequenties van dien. Ontroerend vind ik het dan dat niet alleen buitenlandse mensen projecten opzetten om de kinderen hier onder hun hoede te nemen. Ook de inheemse bevolking doet haar best hierin.
Prachtig doel om beide wederom met elkaar te verbinden. Krachten, kennis en financiën te bundelen.
Af en toe ga ik met Inge mee. Zo wissel ik ontspanning af met inspanning.
Haar werk hier dwingt respect af. Zij draagt zorg over de coördinatie, begeleiding van vrijwilligers ter plekke, bezoekt projecten en probeert nieuwe contacten te leggen. Fijn dat ik met haar mee mag. Twee ogen en oren zien nog steeds meer dan één. Daarbij zijn mijn kennis, kunnen en ervaringen welkom. Voor mij een nieuwe ervaring om de andere kant van mijn 'werken' hier te zien. Ook zie ik dat er vele mogelijkheden liggen, vele handen welkom zijn. Voor nu houd ik mij alleen bezig met het observeren, af en toe adviseren. De verantwoordelijkheid hoef ik nu niet te dragen, fijn gevoel :-).
Afhankelijk van het weer ga ik zelf op pad, verken de omgeving per voetenwagen of ga een verse jus drinken in de druk bezochte lunchroom van het grote winkelcentrum. Het vervoer geschiedt per boda en inmiddels volg ik het advies van Inge op om een helm te dragen tijdens het transport. Heb immers beloofd gezond en heelhuids weer thuis te komen.
Ik merk dat ik extra voorzichtig ben met wat ik eet en waar ik naar toe ga. Mijn onbevangenheid is weg. Jammer, het remt mij in mijn ondernemingen. Voor nu is het goed zo. Belofte maakt immers schuld.....
Woensdag had Inge een afspraak bij een nieuw project om foto's te komen maken. Ik wilde wel mee, deze kinderen heb ik in de jaren dat ik hier werk gemist. Vroeg mij altijd af waar de kinderen met de beperkingen verbleven. Ik wist dat ze vaak door hun familie niet geaccepteerd worden, verstoten, maar waar ze dan waren???
Het was dus een tehuis voor kinderen met een beperking, fysiek, lichamelijk óf weeskinderen. Ze boden onderdak aan ongeveer 200 meisjes, gerund door priesters en ondersteund door plaatselijke moeders. Elke extra hand door een vrijwilliger zou meer dan welkom zijn. Deze kinderen hebben extra verzorging nodig die de moeders amper kunnen bieden. Hierdoor ontstaan er soms schrijnende taferelen die wij ons allen vast voor de geest kunnen halen.
Wij troffen woensdag opgeruimde, gepoetste slaapzalen aan. Uit privacy redenen mochten wij geen kinderen fotograferen. Gelukkig deze wet hanteren ze hier dan weer wel en die volgen wij uiteraard op. De ruimtes waren licht, buiten vrolijk beschilderde muren, er klonk muziek en er stonden een aantal speeltoestellen. Langs de muur zaten de kinderen met de beperkingen in rolstoelen of lagen op een bed. Iedereen die behulpzaam kon zijn was dat, ongeacht de eigen beperking. Het raakte mij diep. Als vrijwilliger kun je van ongelooflijke meerwaarde hier zijn, mits je affiniteit met de doelgroep hebt en je eigen grenzen sterk kunt bewaken!
Nieuwsgierig als wij zijn vroegen wij ook terloops of wij nog even de nurse room mochten bezoeken. Een prachtige mooie, schone ruimte spreidde zich ten toon. Achter de bali hing een groot bord op met BMI gegevens, passend bij een gewicht. Nu zal het overgewicht hier vast minder zorgen baren, de ondergrens van de BMI is vaker richt gevend dan de bovengrens. Er waren 2 aparte afgeschermde behandelkamers. Één voor vaccinaties en de andere als behandelruimte. Vrijwilligers met een verpleegkundige achtergrond eveneens meer dan welkom!
Voor mij vandaag alleen even knuffelen met het 1 en andere kind en een mini kerstconcert bijwonen. Muziek blijft een mooie uitlaatklep voor emoties. Prachtig als je toch ziet dat je ieder kind iets kunt leren, op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo.
En helemaal apart om bij 26 graden zonneschijn, zittend op een bankje in een sloppenwijk met een kind op je schoot mag genieten van een klein kerstconcert. Het leert je steeds opnieuw te genieten van kleine dingen.
In de buurt van het tehuis ligt de op 1 na grootste moskee van Afrika, de Gaddafi moskee. En ja hoor daar komt ie weer....nu we er toch zijn...gaan wij hier meteen een kijkje nemen.
Braaf melden bij het toeristen tentje en in een mum van tijd omgetoverd tot ware moslima, inclusief hoofddoek. Voordat wij de moskee van binnen mochten bezoeken werd ons vriendelijk verzocht eerst te gaan genieten van een prachtig uitzicht over de stad Kampala. Wel even zo'n kleine 350 trappen naar boven lopen via een wenteltrap, gewikkeld in een rok mét hoofddoek. Ik mag zeggen...heb ervan genoten mede doordat mijn hormoonhuishouding weer eens van slag was deze dag. Opvliegers met temperaturen van rond de 26 graden zijn al een uitdaging zonder een hoofddoek ....mét ben je net een kokende fluitketel!
Echter het uitzicht was meer dan de moeite waard. En dan zie je plotseling dat er toch één of andere logica in het wegennet zit ook al lijkt het op de grond ertussen in chaos.
Trappen weer braaf naar beneden gelopen, nieuwe uitdaging in zo'n lange rok en op de blote voeten een gigantische moskee binnen getreden. Deze beidt plaats aan zo'n 20.000 heren en 10.000 dames welke gescheiden van elkaar het gebed van de Imam volgen. 30.000 mensen op 1 plaats....?....verder niet over nadenken! We kregen een uitgebreide rondleiding en ja hoor, zeer leerzaam. Het leven blijft een leerproces op alle vlakken!
Donderdag stond rustdag op de planning en erop gaan op eigen houtje. Wilde nog wel eens naar de plaatselijke craft market. Boda geregeld en half Kampala door gekruist voordat mijn chauffeur wist waar deze markt was. Ach dan maar een extra city Tour gehad...in het kader van...:-).
Craft market was ellende! Uiteraard was ik nagenoeg de enige mzungu en bleek over aardig wat 'sisters' te beschikken. Nooit geweten dat ik 'familie' in Uganda had.aangezien mijn huidskleur er per definitie voor zorgt dat de prijzen pr direct omhoog gaan was ik snel weer thuis. Geen strak plan zo'n toerist trekpleister Netje, weer wat geleerd.
Vrijdag het ziekenhuis bezocht waar ik twee jaar geleden met veel plezier gewerkt had. Mooie, indrukwekkende en heftige ervaringen gehad die een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten bij mij. De verpleegkundige die mij destijds begeleidt was aanwezig en het was fijn weerzien, welkom als altijd. Wie weet...
Bij Nafasi nog langs geweest om een extra portie fruit af te geven en knuffel momentje met de baby's in te lassen. Ons manneke van afgelopen ontwikkeld zich nog steeds in positieve zin, waggelt alweer rond en eet voortreffelijk. Idem met zijn mama.
Fijn om dit nog te mogen zien voordat ik weer huiswaarts keer.
Nafasi werkt samen met een tienermoeder project, welke wij nog even bezochten om een donatie te gaan brengen. Een pittige confrontatie mag ik zeggen om zoveel zwangere jonge meisjes bij elkaar te zien. De leeftijd kan variëren tussen 10 en 18 met gemiddeld 15/16 jaar. De achtergronden van de zwangerschappen zijn veelal onvoorstelbaar shockerend! Ook hier lees, hoor en zie je erover. Dan is het nog steeds veraf .... Nu was het face to face... Maakt toch wel enig verschil! Je voelt en ziet dan de emoties... Schrijnend en soms echt misselijk makend! En dan loopt er vrolijke kleine meisje tussendoor geboren uit een van deze zwangerschappen .... Niets is dan weer wat het lijkt!
Prachtig om dan te zien dat dit opvanghuis onderdak en begeleiding kan bieden.
Al met al een mooie, indrukwekkend dag mogen beleven.

Dan breekt de dag van afscheid nemen weer aan. Heerlijk om mijn eigen kinderen weer te zien en te mogen knuffelen. Dankbaar dat ik wederom heb mogen genieten van dit prachtige continent, de gastvrijheid van mijn lieve en dierbare vriendin. Fijn om
'oude bekenden' te mogen bezoeken en nieuwe mensen te mogen ontmoeten.
Nieuwe ervaringen opgedaan en mooie, dierbare herinneringen zijn geboren.
Kortom een vakantie om nooit te vergeten!

Namens de kinderen dank voor de donaties.

Tot in Nederland.
Liefs Netje.