I did it my way...!

Terugkijkend op mijn heerlijke 'break' van afgelopen week begin ik met een dubbelgevoel aan mijn laatste week....

Mijn eerste vrije dag hebben wij benut door een 'voetreis' door Kampala onder begeleiding van een lokale vriend van Inge. Ook onze gids heeft een heftig verleden in zijn rugzak zitten. Hij werd wees rond de 3-4 maanden ten gevolge van een tragisch ongeluk waar zijn beide ouders bij zijn overleden. Opgevoed door een vrouw in het dorp die hij 'grandma' noemt. Verdere biologische familie of broers/zussen niet bekend. Op 22 jarige leeftijd is hij toegetreden tot het leger van Uganda. Zijn beweegredenen...omdat ik toch niemand had om voor te leven....zijn oma heeft al een respectabele hoge leeftijd bereikt. Na een training van 6 maanden werd zijn leven in het leger harde werkelijkheid. Onder dwang (met een geweer tegen je hoofd) moest een vriend twee anderen doodschieten... 'gewoon' omdat ze beter waren. Onze gids werd door zijn vriend gevraagd om te helpen...uiteindelijk heeft onze gids één van de bedreigers in een oog geschoten en is hij met de twee anderen gevlucht. Dit betekent de dood! Vervolgens hebben zij uren gerend om aan de macht van het leger te ontsnappen en ruim anderhalf jaar lang in twee verschillende 'bossen'..oerwoud dus.. overleefd. Zolang heeft het leger naar hen gezocht. Hoe overleef je dan zoiets vraag ik hem? Brrrrr het idee alleen al om in het donker in zo'n bos te zijn...ik gil overdag al het dorp bij elkaar als er iets xl kruipends voorbij komt. Door in bomen te slapen ivm het gevaar op de grond en het driegende gevaar van het het leger en 'gewoon' survivallen... Altijd leven met angst! Hoe doe je dat vraag ik mij af? Of ben je uiteindelijk nergens meer bang voor?
Na ruim 1,5 jaar is ieder van deze jongemannen hun eigen weg gegaan en is onze gids in Kampala op straat belandt. Hier heeft hij ruim een jaar rondgezworven en wederom geprobeerd te overleven. En hoe doe je dat dan? Als je niks hebt behalve jezelf en dat wat je aan hebt...alleen al bij het idee krijg ik in elk geval een heel akelig gevoel! Ik denk niet dat wij ons ook maar een voorstelling kunnen maken van hoe dit zou kunnen voelen. Ik zie ze dagelijks hier lopen. Het zijn 'typische' mensen. Ze lopen blootsvoets en hebben echt nog maar iets van een vod aan hun lichaam hangen wat er echt heel vies uitzet.. Meestal zijn deze mensen compleet de weg kwijt, letterlijk en figuurlijk. Ik vind het hartverscheurend en confronterend. Je ziet thuis ook zwervers...echter nog nooit heb ik iemand gezien die zo vies uitziet als hier. Mensonterend.
Het leven op straat is hard..overdag dien je je te verstoppen en 's nachts is het niet anders. Overal dreigt gevaar. Alweer angst! Hoe ga je daar dan mee om? Of wordt je zo gehard door het leven dat niks je meer kan raken? Ik vind het niet vreemd dat veel straatkinderen verslaafd zijn. Deze hel overleef je toch bijna niet...waarschijnlijk enkel op een andere manier.
Eten krijg je alleen door bij de grote winkelcentra's te wachten totdat mensen eten weggooien. En het klopt! Straatkinderen zijn nergens zo blij mee dan met eten. Dit jaar heb ik weinig straat kinderen gezien. De reden hiervoor is dat Kampala deze kinderen meer gecentraliseerd heeft.
Onze gids is het gelukt om uit dit milieu te komen door alles aan te pakken wat er ook maar aan werk te krijgen was. Soms niet eens betaald of maar een schamele euro, soms in ruil voor iets te eten. Nooit drugs gaan gebruiken en alleen gebleven. Door de groepsdruk raken veel kinderen uiteindelijk toch aan de drugs. Meestal een combinatie van lijm en benzine soms de drugs die wij kennen.
Uiteindelijk heeft onze gids via een missiepost vast werk gekregen. Inmiddels studeert hij geografie en economie. Hij spreekt vloeiend een aantal inheemse en buitenlandse Afrikaanse talen.
Angst kent hij nog steeds niet...echter overdag slapen...dáár waagt hij zich liever niet aan...Geen angst????
Met hem mochten wij dus Kampala gaan verkennen....een prachtig vooruitzicht. Hij kent de straat namelijk als geen ander...dus ook de gevaren! Heel lief, behulpzaam en uiterst bezorgd over ons gaan wij 'op pad'. Een echte citytrip....te voet. Dat wil dus zeggen overal te voet! En ik had uiteraard weer mijn echte wandelschoenen aan... Teenslippers.
Door zijn studie weet onze gids heel veel over de geschiedenis van Kampala. Het beloofd een educatief dagje te worden.
Wij starten bij een winkelcentrum en lopen langs het parlementsgebouw van de president richting down town de markt op...cq. in!Oooooh oooh daar gaan we weer.... Vlak voor wij down town binnengaan passeren wij een prachtige Indische tempel. Rijk versiert met mooie vormen en geweldige kleuren. Wát een contrast zo midden in een straat down town Kampala. Naar binnen hoeven wij niet zo nodig...weer zo 'n gedoe met kleren en zo...nuh. Wij gaan heerlijk voor basic! Fijn door taffelen....Tot onze verbazing zien wij in het hekwerk rondom deze tempel allemaal hakenkruisen verwerkt. Compleet verbouwereerd vragen wij onze gids of hij weet welke betekenis deze hebben. Daar heeft hij ook geen verklaring voor. Vindt het zelfs een beetje vreemd dat wij er zo ontdaan over zijn .... Achja...niet verder zoeken naar een verklaring dan. Fijn pragmatisch blijven..het is er toch. Klaar!
Op de hoek voor de markt worden wij vriendelijk verzocht om al onze waardevolle spullen aan onze gids te geven. Inclusief mijn halskettinkje. Hij zal zorg ervoor dragen! Vol vertrouwen staan wij onze spullen aan hem af. Hij stopt ze in zijn rugzak en loopt tussen ons in.... Is het dan toch niet helemaal ongevaarlijk waar wij ons nu naar toe begeven? Die verdomde nieuwsgierigheid ook altijd...fijn tussen de mensen in lopen, voelen, ruiken en genieten. Beter kun je de sfeer toch niet waarnemen denk ik altijd.
Ach met iemand uit het leger zal het wel goed komen...en trouwens zo'n uppe dupkes uit Kerkrade en Andijk zijn nu niet echt bedreigend voor een gemiddelde Ugandees.
Daar gaan wij dan....wel fijn kort bij elkaar in de buurt blijven. Wij willen elkaar nu ook weer niet kwijtraken in de mensenmassa waarin wij nu terechtkomen. Hier wil je echt niet verdwalen! Onze gids attendeert ons nog even op een straatje...als je je bezittingen kwijt wil raken mag je daar nu doorheen wandelen. Nee bedankt! Dat beetje wat ik nog aan en om heb wil ik graag daar laten zitten, inclusief mijn waardigheid graag.
Ik vraag nog even voor de zekerheid...stel dat ons nu iets overkomt hier....komt er dan iemand ons te hulp schieten? Now way! Ok...dan braaf doorstappen Netje! Doe net of ik het allemaal wel weet. Ik hoef nu ook niet zo nodig álles uit te proberen.
Vervolgens lopen wij de markt in....een gangen stelsel waar ik al snel alle gevoel voor enige richting kwijt ben. Ik zou alleen compleet verdwalen! Fijn om dan met zo'n gids hier te mogen rondsnuffelen en die ons feilloos door de gangen weet te leiden. Toch zit er wel logica in dit gangenstelsel.
De afdeling mannenkleding, vrouwenkleding, kinderkleding. Een aantal gangen interieur spullen. Gordijnen enzo...
Dan komen wij bij de afdeling schoenen....niks passends voor mij! Deze beurt sla ik hier over. De schoenen zijn allemaal tweedehands, afkomstig vanuit Indië en China. Ze worden hier schoongemaakt en voorzien van een nieuw kleurtje! Zo! Als dat niet recyclen is dan weet ik het ook niet meer! Gaat de kleur ervan af...nou dan 'painten' wij het gewoon nog een keer...pragmatisch zoals ik al zei!
Via de schoenen afdeling staan wij plotseling midden in de pietje pietamientje fabriek van de Ugandeese Calvé dependance. Het ruikt er heerlijk! Gebrande en geroosterde pinda's. Hier wordt pindakaas gemaakt. Van de eerste tot en met de laatste pinda helemaal handmatig verwerkt tot 'real peanuts butter'. Ik vraag mij nu echt serieus af hoe wij thuis in hemelsnaam daar kaas achter kunnen schrijven?! Er komt geen schijf kaas aan te pas!!! Misschien toch eens contact opnemen met het hoofdkantoor ....klein schrijffoutje waarschijnlijk.
Langzaam wandelen wij richting levensmiddelen afdeling. De geur komt je tegemoet.
Uit voorzorg geef ik al aan dat ik de 'afdeling dier' met alle plezier oversla vandaag. Het zien hangen onderweg van de nodige ontlede dierenonderdelen vind ik al confronterend genoeg. Mijn anatomie van het dier is inmiddels weer redelijk geüpdatet.
De groente en kruidenafdeling vind ik interessanter. Wát een keur aan groente, fruit en kruiden. Een lust voor het oog en de neus! Ik zou hier zo een restaurantje willen beginnen...een uitdaging! Misschien toch eens gaan nadenken over die ene droom in dat andere hoekje van mijn brein.
En dan lopen wij aan de 'achterkant' uit de markt zo de sloppenwijk in. Nog steeds vind ik het confronterend onder welk erbarmelijke omstandigheden sommige mensen moeten leven. En dus kinderen mogen opgroeien. Is dit nu echt nog nodig op deze wereld in deze eeuw? Met al onze kennis, ervaringen en weet ik wat niet allemaal zijn wij met zijn allen niet in staat om hier een verandering in teweeg te brengen? Voor mij blijft dit onvoorstelbaar en soms ook onacceptabel!
De mensen hier zijn vriendelijk, soms verbaasd dat wij door hun wijk lopen. Zwaaien en roepen af en toe iets. verstaan doe ik er niks van. zwaai vrolijk terug. doet het altijd goed. een glimlach kost ten slotte helemaal niks en je krijgt er heel veel voor terug.
Natuurlijk is het niet aan te raden om als mzungu hier alleen doorheen te lopen. Onze body guard is fijn aan onze zijde. Ik vind het een voorrecht om hier doorheen te mogen wandelen...het laat je weer snel met de voeten op aarde komen en leert je goed te relativeren. Ach! Het zou een aanrader zijn voor menig mens op deze wereld...en dan hopen dat ze ook echt kijken! Al is het maar naar zichzelf...
Wij gaan even een terrasje pikken...op een getralied terras met aan de overkant het bordeel. Verbijsterd sla ik de klandizie gade. Het arriveert allemaal op een boda soms samen met hun uitgekozen dame. Wij vragen even aan onze gids hoe de prijs verhoudingen hier liggen. Ik sla stijl achterover...omgerekend vanaf een euro! Afhankelijk van tijd en wát en wie kan de prijs oplopen...echter geen astronomische bedragen. Vraag toch nog even of er dan op z'n minst aan veilige seks wordt gedaan. Nee hoor! HIV positief zijn ze toch al allemaal. Tjah...wil ik daar verder over nadenken? Ik weet het nog steeds niet!
Onze city tour vervolgen wij richting 'paleis'...in het verre verleden heeft hier ook een koning geregeerd, geloof ik. Het paleis is te bezichtigen en daar willen wij dan wel eens een kijkje nemen. Nou ja...betalen doen wij daar dus niet voor. Dan even aan het 'Koningsmeer' gaan zitten...Bergje op gelopen...Bergje af gelopen...heuvel op en heuvel af...onder het genot van een zinderend zonnetje vallen wij puffend op het grasveld aan het Konings meer neer. Uitkijkend op één van de beruchtste sloppenwijken van Kampala. Zelfs de politie gaat hier niet naar binnen. Groter kon het contract weer eens niet zijn! Dat kan ook alleen maar in Afrika denk ik...het continent van uitersten. Dáárom zal ik mij er wel zo prettig voelen ;-)
Inmiddels hebben wij er zo'n 4 uur 'wandelen' op zitten en vinden het goed geweest voor vandaag. Mijn privé boda chauffeur gebeld en ja hoor daar is ie weer. Wát een privilége toch. een bevoorrecht mens ben om hier steeds weer gebruik van te mogen maken.
De dag gezellig afgesloten met een bbq bij de leiding van doingoood. Heerlijk begin van mijn vakantie.
Zondag richting Kenia vertrokken. Uiteindelijk met het vliegtuig. Reizen over land werd toch ten stelligste afgeraden door diverse mensen uit onze omgeving. Te gevaarlijk! En dan luisteren wij toch maar weer braaf... Heelhuids thuiskomen! Uiteindelijk scheelt het wel even een uurtje of 22 met reizen...omgerekend bijna 4 vakantiedagen in Kenia erbij. Niet verkeerd dus.
Het was een heerlijke week. Voor mij terug naar daar waar mijn Afrika avontuur ooit begon. Onze chauffeur in Kenia, handig zo'n netwerk in het buitenland, bleek ook gewerkt te hebben voor de stichting voor wie ik destijds werkte. En ook nog in dezelfde tijd. Hoe klein is dan toch de wereld!! Toeval bestaat niet? Het valt je toe zegt men... Nu weet ik dat toch niet meer zo zeker. Genoeg gespreksstof in elk geval.
Het weeshuis bestaat nog steeds alleen op een andere locatie in Mombasa. Misschien ga ik toch even kijken. Alle aunti's en kinderen zijn er nog! Mijn kleine mupkus van toen zullen nu wel al aardige jongens zijn...mooie en dierbare herinneringen komen naar boven. Wát heb ik hier een mooie tijd beleefd samen met mijn lieve en dierbare vriendin. Het raakt mij weer net als toen.
Ik herken alles nog! De weg, de omgeving, de taal. Mijn lijfspreuk is inmiddels ook hier een lijfspreuk "hakuna matata"!
Uiteindelijk niet terug gegaan naar het weeshuis. Met die reden dat de kinderen er niet waren..ze zijn inmiddels allemaal op school. En dan een bliksem bezoekje? Voor de kinderen niet bevorderlijk. Waarschijnlijk herkenden zij mij niet eens meer.
Te grote contrasten en te veel indrukken voor mij nu tegelijkertijd. Nee, daar zou ik waarschijnlijk emotioneel door uit balans raken. Niet zo handig nu.
Ik besluit om dát stukje te laten rusten en mij te koesteren met mijn mooie herinneringen.
Wel heb ik weer een bezoekje gebracht aan de 'houtsnijfabriek'...waar niets is veranderd. Alle houtsnijwerk wordt nog steeds stuk voor stuk met de hand vervaardigd. Een knap staaltje kunst als je het mij vraagt. En dan steunen wij toch zeker tot slot braaf hier de economie nog even...heb straks toch plaats in mijn koffer...

Inge en ik hebben genoten van de warme Indische oceaan, lange strandwandelingen gemaakt, genoten van prachtige zonsondergangen, een prachtige rondleiding gehad door het oude gedeelte van Mombasa en tot slot onze reis afgesloten op het mooiste strand wat ik ooit heb gezien! De zuid kust van Mombasa.
Ondanks dat het prachtig was voelde het dubbel. Je weet namelijk dat achter die mooie beschermende muren van het hotel en resort de harde werkelijk heerst. En dan vind ik het toch wel heel moeilijk om te genieten van een uitgebreid ontbijt buffet wetende dat de mensen die op strand lopen proberen te overleven.
Fijn als je dan met z'n tweetjes bent en de één de ander kan helpen met ook hier weer te relativeren. Goed zorgen voor jezelf is niks mis mee. En af en toe even je eigen batterijtje opladen en gewoon vakantie hebben mag echt wel.
Ach ....en dan ontdek je tot slot op het vliegveld ,als je weer naar huis wilt gaan, dat het toch niet altijd handig is om alleen in het goede van de mens te geloven. Beroofd te worden op je eigen hotelkamer komt dan behoorlijk hard aan! Netje...time to wake up!!

En dan breekt mijn laatste week aan. Ik wil er niet aan denken dat ik naar huis moet. Hoe dubbel toch elke keer weer. Natuurlijk ga ik naar huis ...mijn eigen dappere moppies weer eens knuffelen, heerlijk bijpraten met ze. Fijn dat het internet af en toe meewerkte en wij tussendoor contact hebben gehouden. Schrik ik niet zo van de groeispurt van mijn zoon en het smalle gezicht van mijn dochter. Vrienden en kennissen weer zien... Ook fijn! ...En toch....?

Maandag toch naar Nafasi gegaan. De hond is weer ziek. Waarschijnlijk gebeten door een ander hond en heeft nu een flink gat in zijn achterpoot. Eerst overleggen met de leiding van Nafasi...ik wil het best betalen uit de sponsorpot. Eten voor de kinderen vind ik nu dan weer net iets belangrijker dan alweer de dierenarts bellen...
In de middag hebben wij afgesproken met onze gids. Inge en ik hebben samen besloten om hem van ons sponsorgeld nieuwe brillenglazen te sponsoren. Zijn oude zijn zo bekrast dat hij er niks meer door kan zien. En wij vonden dat wij hier wel een steentje aan mochten bijdragen. Als dank voor zijn prachtige rondleiding door Kampala en om hem een extra steuntje in de rug te geven op weg naar een stabiele toekomst. Zo verdeel ik mijn sponsorgeld op verschillende fronten.

Dinsdag een excursie naar Jinja gedaan, wederom onder deskundig leiding van onze gids. Met het plaatselijk vervoermiddel, de kleine taxi's / busjes, naar Jinja gereden. Deze dingen missen alleen een aantal shockbrekers...wát een hel om je daarmee te vervoeren. Zeker gezien het geweldige 'niet' wegdek van Uganda. Mijn stuitje heeft meermaals een dreun gekregen en volgens mij hebben mijn nieren mijn hersenen ook even gedag gezegd! Echter... wát ik ik onderweg heb gezien aan mensen, kinderen en een prachtige natuur had ik voor geen goud willen missen. Het stuitje geneest wel en de nieren zitten inmiddels weer op hun plaats.
Jinja ....daar waar de Nijl ontspringt en Lake Victoria en de oorsprong van Nijl elkaar bejegenen. Ik heb genoten van mijn excursie!

Woensdag .... Nu komt het wel erg kort bij mijn afscheid...ik stel het uit...tot morgen.
Ben compleet de 'kluts' kwijt vandaag. Hoe en wat en ..en..en...?
Dan maar poetsen. Opgeruimd huis is opgeruimd hoofd. Werkt thuis dus hier vast ook wel!
Gelukkig een lunch afspraak als houvast op deze dag. Mijn evaluatie mbt mijn werkzaamheden in het ziekenhuis. Fijn dat ik deze droom mocht verwezenlijken met hulp van Doingoood. Ik had het nooit willen missen. Dierbare, mooie, hartverscheurende en ooooh zo waardevolle momenten mag ik aan mijn ontdekkingstocht door het leven toevoegen. Een voorrecht om dit te mogen zeggen.

Marco Borsato zingt zo fijn...' afscheid nemen bestaat niet...ik ga wel weg maar verlaat je niet...'Tjah zo zou ik het ook kunnen noemen.
Daar is het dubbele gevoel weer! Ik mis mijn kinderen en mijn vrienden, toch blijf ik het gevoel hebben dat ik hier zoveel meer kan betekenen...
Ik bel maar 'gewoon' mijn chauffeur en waag mij in het hol van leeuw...mijn favoriete competentie op de proef stellen...afscheid nemen :'(.
Ik begin bij het ziekenhuis...eerst intens genietend achterop de boda. Even mijn harde schijf nog volstouwen. Het lukt aardig. Bepakt met een grote doos koekjes en een bedank kaart loop ik het ziekenhuis binnen. Verrast en blij dat ik afscheid kom nemen zijn ze. Ik ga toch niet weg zonder afscheid te nemen van jullie. Ik heb er uiteindelijk een prachtige tijd gehad. En heel veel geleerd! Ik vraag ook maar meteen of het dappere ventje van de reanimatie het goed maakt. Ja hoor! En zijn moeder? Ook! Beide zijn gezond en wel ontslagen. Sjun, sjun, sjun! Weer een dot van een baby op deze aardbol....nu maar hopen dat hij gezond en wel mag opgroeien. Sterk en krachtig genoeg is hij in elk geval zeker...de wil om te overleven zit er in!
Het afscheid van de artsen is eveneens hartverwarmend. Toch wel fijn dat ook zij mijn aanwezig als waardevol hebben ervaren. Wij beloven contact met elkaar te houden.
De vroedvrouw geeft mij een dikke warme knuffel. Meer woorden zijn er niet nodig...pffff wát ga ik dit allemaal missen.
Mijn volgende chauffeur gebeld en op naar het weeshuis...wel nog even langs de supermarkt. Ook hier koekjes én sapje. Beetje verwennen af en toe is niks mis mee.
Inge was al naar Nafasi gegaan en samen met de nieuwe vrijwilligers maken wij er een happening van! Nog even intens genoten van de warme omhelzingen van de kinderen. Knuffels en dikke kusjes. En ooooh wat ga ik dit ook missen. Ik denk nu gewoon niet na. Straks komen mijn eigen emoties wel. Nu geniet ik vooral van hét moment met de kinderen, de huismoeders en al het moois mij hier mag omringen. Vlak voor de lunch nog even een foto shootje een kort en bondig afscheid. Op naar de craft market. Op alle fronten de Ugandese economie steunen!
Tot afscheid nog lekker geluncht met Inge en de rest van onze maaltijd verdeeld over twee straat mensen. Zijn deze ook weer blij ... En wij ook!
Ik heb besloten om mijn chauffeur van Ntinda te steunen met een klein beetje sponsorgeld. Met de andere chauffeur ben ik tussendoor eens een hapje gaan eten. Dus hij heeft zijn portie al gehad.
De chauffeur van Ntinda heeft mij de afgelopen 6 weken bijna dagelijks veilig naar mijn werk gebracht. Altijd was hij er. Waar ik hem ook belde. Nooit was ik te ver weg. Ik gun het hem en zijn familie van harte. Ik geef hem bij het afscheid UGX60.000 (€20). En wat ben ik blij dat ik deze beslissing heb genomen. Hij valt zowat van zijn boda af. Een geweldig mooi en blij gezicht mag ik aanschouwen. compleet de kluts kwijt spreekt hij de woorden uit; ' it is a miracle'... Nee lieve schat, het is geen wonder! Dít heb jij zelf helemaal alleen verdiend door zo goed voor mij te zorgen. Nu help ik jou namens mijn sponsors een beetje. Doe er iets moois mee! Het is je van harte gegund.

En dan komt uiteindelijk het onvermijdelijk afscheid nemen van mijn lieve en dierbare maatje, vriendin en roommate....wij gaan niet huilen...ik klap dicht! Inge niet...ik....??? Thuis genoeg tijd.

Ik mag wederom terugkijken op een bijzondere tijd in mijn geliefde Uganda. Vele, vele mooie, moeilijke, harde, shockerende en ontroerende momenten heb ik mogen ervaren. Het was één grote ontdekkingstocht!
Mijn geweldig thuisfront en een lieve vriendenkring die mij door soms hele moeilijke momenten heen hebben geholpen. Dank jullie wel voor het wederom mogen verwezenlijken van mijn grote droom.
Lieve collega's bedankt voor jullie steun , hulp en lieve woorden.
Aan al mijn sponsors dank jullie wel dat ik vele mensen en kinderen blij heb mogen maken, een extra stukje aandacht of een zetje in een nieuwe richting heb mogen geven...
of gewoon het leven net even iets leuker en makkelijker maken!

In de 'rust - zon momentjes' die ik af en toe voor mijzelf heb ingelast luisterde ik altijd naar muziek. Één van de songteksten vond ik wel erg toepasselijk om mijn verblijf in Uganda tot slot te verwoorden.....

When I was a child
I could see the wind in the trees
and I heard a song in the breeze
it was there, singing out my name

But I am not a girl
I have known the taste of defeat
and I've finally grown to believe
it will all come around again

And though I may not
know the answers
I can finally say I'm free
And if the questions
led me here,then
I am who I was born to be

And so here am I
Open arms and ready to stand
I've got the world in my hands
And it feels like my turn to fly

And though I may not
know the answers
I can finally say I'm free
And if the questions
led me here,then
I am who I was born to be

When I was a child
there were flowers that bloomed in the night
Unafraid to take in the light
Unashamed to have braved the dark

And though I may not
know the answers
I can finally say I'm free
And if the questions
led me here,then
I am who I was born to be
I am who I was born to be!!!!!

Dank jullie wel allemaal!
Tot ziens thuis.
Liefs en X

Netje

Mijn sponsorgeld verantwoording.
In het totaal heb ik uiteindelijk het geweldige bedrag van €1310 mogen ontvangen.
Uitgegeven heb ik:
* Voor Nafasi aan levensmiddelen, honden €768
* patiënte ziekenhuis €45
* brillenglazen gids €45
* boda chauffeur €20
Totaal €878
Rest €432
Dit bedrag zal ik de komende maanden gaan verdelen over Nafasi en mogelijk nog over een ander goed doel hier in Uganda. Inge zal dan zorgen dragen dat het geld daar terecht komt waar het voor bedoeld is!